Waarover men niet spreekt - Wim Van Rooy
Bibliotheek / Waarover men niet spreekt - Wim Van Rooy
Het boek (0) is, de eerste 100 bladzijden, verdomd ambetant om lezen... door het ontbreken van een organische opbouw in de redenering: reeds vanaf het begin verschiet de auteur al z'n poeier. Of zoals een recensent (X) het formuleert: "De contraproductieve onleesbaarheid is niet alleen het gevolg van eerder genoemde toon, maar is ook nog eens het gevolg van een stilisme waarvan ik me afvraag hoe het ooit voorbij een redacteur geraakt is.” Echt een gemiste kans :/ .
Voor de doorbijters: vanaf pagina 95 (hoofdstuk 'De universitas') heeft de man het juiste tempo te pakken. En vanaf dan sleurt het boek je mee !
Als je het boek uitgelezen dichtklapt, blijf je achter met een groot respect voor Israël, die als eerste heeft begrepen hoe je jezelf (èn als "mens" èn als "cultuur") moet verweren tegen het nieuwe "spook dat door Europa waart".
--
Enkele citaten...
Een dubbeltje op z’n kant
p.36
De modale Vlaming is een expressionist: hij zwijgt als vermoord en als hij zich al eens uit (in Verkavelingsvlaams natuurlijk), is het licht knorrend, mompelend, heimelijk. Hij is in die geest een creatuur uit één van Permekes donkere schilderijen. Als echter botertje tot de boom komt, trekt hij zich terug in zijn slakkenhuisje waarin het goed toeven is. Dan draait de Permeke-boer de samenleving de rug toe, verongelijkt omdat hij zich niet kan uitdrukken en omdat de elitaire tegenstander zoveel woorden ter beschikking heeft waarin het gezond verstand verdrinkt... Zoals Michel Maffesoli het krachtig uitdrukt:
“L’avenir appartient aux ‘esprits affranchis’ qui viendront demain nous libérer du conformisme des ‘esprits asservis’”. (1)
p.39
Het is verbazingwekkend dat de blanke man altijd wordt voorgehouden geen amalgaam te maken van islam en terrorisme en dat ‘islamisten’ tenslotte toch maar een minoriteit uitmaken, terwijl in eenzelfde beweging zowat alle Europeanen als racisten worden beschouwd. Dan mag het amalgaam plots wél. Ook al is het slechts (zoals meestal) een handjevol militante en fanatieke activisten dat amok maakt over het wat onnozele en onschuldige personage van Zwarte Piet, toch gijzelen ze een hele samenleving. Het is ook duidelijk dat het niet bij zwarte Piet zal blijven en dat meer en meer tradities en gewoontes van de blanke man in vraag zullen worden gesteld, waardoor stilaan een nieuwe vorm van racisme aan het ontstaan is: het antiblanke racisme.
Gelaïciseerde religies
p.118
Gerard Reve schreef over Simon Vinkenoog: ‚Hij en zijn aanhangers verwarren hun eigen verveling en leegheid met het leed der wereld. Ze haten deze maatschappij niet omdat die maatschappij hen onderdrukt, zoals ze brutaal genoeg zijn om te beweren, maar ze haten deze maatschappij wegens de vrijheid die zij hun schenkt, omdat zij met die vrijheid niets kunnen beginnen. Hij en zijn meelopers zullen nooit en nergens voor werkelijke en waarachtige vrijheid opkomen, omdat die vrijheid hen met hun eigen onvruchtbaarheid, hun eigen leegheid en hun eigen talentloosheid confronteert.’
Entr’acte
p.148
Koestler beschrijft in The God that Failed (1949) een gesprek dat hij heeft met Edgar, zijn ‘contact’ bij de communistische partij in de jaren dertig, over een voorpagina van een communistische krant. Hij merkt op dat elk woord op die bewuste voorpagina totaal in tegenstrijd is met de feiten. ‘Not only our thinking, but also our vocabulary was reconditioned. Certain words were taboo.’ ...Hetzelfde proces doet zich vandaag voor met betrekking tot een kritische evaluatie van de islam en van het multiculturalisme: bepaalde woorden zijn taboe, andere moeten te allen tijde worden gebruikt, en zo genereert de elite een pensée unique waarvan iedereen gebruik moet maken, wil hij niet als racist aangeklaagd worden.
p.150
De semantische verarming leidt in fine tot de brutalisering van de geesten, ook omdat elke referentie aan het verleden wordt weggegumd. Samen met de voortdurende verzwakking van de normatieve instituties die het samenleven moeten structureren, slaat dit nieuwe orwelliaanse betoog borg voor historische vergetelheid en voor de nieuwe uitputtende culturele en antropologische oorlog die door de cultuurrelativisten uit de media gevoerd wordt tegen degenen die de sprong uit een inconsistent links humanisme waagden en zich daardoor vandaag bevrijd voelen van een nieuwe en gevaarlijke dwingelandij.
(Advies: Lees Oriana Fallaci (2) )
Egalitarisme
p.151
Het egalitarisme is een basishouding geworden die ervan uitgaat dat iedereen op alles recht heeft. Daardoor werd het op den duur alleen maar revendicatief en destructief, waardoor het de democratische rechtsstaat en zijn sociaal systeem uitholt. Dat materiële en verwoestende egalitarisme wordt gesecondeerd door het culturele en het onderwijskundige, en dat vindt zijn uitdrukking in het politiek correcte. Doris Lessing, Nobelprijswinnares literatuur, merkte daarover terecht op: ‘Political correctness is the natural continuum from the partij line. What we are seeing once again is a self-appointed group of vigilantes imposing their views on others. It is a heritage of communism, but they don’t seem to see this’ - en zij kon het als ex-communiste weten !
p.158
Deze verlichte vergiftigers van de gewone man doen me denken aan het proces dat Kierkegaard beschreef toen hij het had over de gelovige wiens of wier gebeden altijd weer op een muur van kosmische stilte uit een koud heelal stoten. Wie dan geen mysticus wordt, wordt gek. Dat is het gevoel dat de modale man nu ervaart bij zijn ‘ontmoeting’ met de islam. Hij ziet elke dag het kwade van dat systeem en zijn opgedane verbittering wordt beantwoord met een hautain zwijgen en met de suggestie dat hij het niet begrijpt. Tijdens mijn lezingen zeggen velen dat ze van dat stilzwijgen of van de vele onnozele excuses die worden aangeroepen gek en onmachtig worden. De (Jan) Blommaerts en co zijn dan ook gevaarlijke dwaallichten die de geschiedenis door propaganda en zelfvoldaan moralisme hebben vervangen, die geen enkel idee hebben van wat de islam met zijn schaamtecultuur werkelijk inhoudt. En die in elke burger in de eerste plaats een racist willen zien. Zo heeft Israël vandaag meer te vrezen van overspannen westerse antisemitische progressivisten en van Arafatsjaaltjes dan van de omringende islam, want die is zodanig druk bezig met onderlinge oorlogen dat de bedreiging die ervan uitgaat voor Israël te hanteren is.
p.162
Men begrijpt niet dat Israël de ‘last man standing’ is.
Een religieuze oorlog
p.163
Als Israël slim is, laat het het Chamberlain-Europa aan zijn lot over, want van dit continent heeft het niets meer te verwachten. Het degradeert elke dag, verloochent zichzelf en heeft zich aan de islam overgegeven. Cicero wist het al:
‘Een natie kan veel verdragen, maar niet het verraad dat van binnen komt’.
Dat verraad is te wijten aan het hyperhumanisme van de onnozele halzen, en aan het gedachteloze affairisme van de kapitalist die met de oliewereld uitstekende zaken kan doen.
p.165
De Gaulle was erg vooruitziend toen hij zei dat immigratie alleen kon slagen ‘à condition qu’ils restent une petite minorité’ en dat ‘Ceux qui prônent l’intégration ont une cervelle de colibri, même s’ils sont très savants’.
p. 166
Als politici (Cameron bijvoorbeeld, of Obama) ter verklaring van de sadismen van het islamisme blijven beweren dat het islamisme in oorlog is met de islam, dan vraag ik me af waar we dat kunnen zien of verifiëren... Als deze politieke beunhazen het multiculturalisme en de islam uit de wind zetten, dan zullen ze er zelf nooit onder lijden, maar het volk wél.
Jihadisme
p.1174
Vooral in Atjeh kende men het soort individuele Jihad dat we vandaag in de Europese straten zien: de zogenaamde Atjeh-moorden aan het begin van de twintigste eeuw waarvoor de Nederlanders een enorme angst hadden. Ook toen probeerde de westerse mens vanuit zijn rationele denkkaders de voorvallen vanuit de mentale toestand van de daders psychologisch te verklaren, en ook toen had men het moeilijk om dat vol te houden.
Nog wat islamitische aspecten
p.193
'Iedereen gekwetst' werd het impliciete motto van de postmoderniteit. Hoe oneerlijk en doorzichtig het ook allemaal was, toch werd het een groteske trend. Het is het stampvoeten van het verongelijkte maar uitgekookte kind. De enige westerse slachtoffers zijn tot nog toe wat oudere blanke mannen (Theo van Gogh, Lars Hedegaard, Kurt Westergaard, Robert Redeker, Lars Vilks) die door moslims werden vermoord of bedreigd, terwijl ondertussen geen enkele moslim door zo'n boze blanke man werd geslachtofferd.
p.199
In Algerije kon een half miljoen Franse soldaten één miljoen Fransen (pieds-noirs, Fransen die er vaak al generaties woonden) niet beschermen tegen een kleine minderheid terroristen op een bevolking van acht miljoen Algerijnen. Achthonderdduizend pied-noirs moesten Algerije verlaten of ze zouden worden ‘gekeeld’, en vertrokken naar Frankrijk. De klemmende vraag is hoeveel soldaten en politiemensen Frankrijk vandaag zal nodig hebben om haar zestig miljoen Fransen tegen islamisten te beschermen, als men weet dat er zowat zes miljoen moslims zijn en dat velen radicaliseren?
p.200
Op elk van de lezingen die ik gaf over de islam, stond er altijd wel een brave leerkracht op die mij voorhield dat Andalusië toch echt wel een reëel bestaande utopie was (maar
- Avicenna vluchtte er wel weg in de tiende eeuw,
- de grote mysticus Mansoer Al-Hallaj, die de liefde voor God predikte, werd er wel ter dood veroordeeld en op een wrede manier gefolterd,
- en de Perzische mysticus Ayn Al-Quzat Hamadani werd er levend gevild).
Pikant detail: Avicenna noch Averroës kende Grieks, maar toch blijft het fantasme standhouden van het doorgeven van de Griekse erfenis door de Arabieren. Maar de westerse mens veracht zozeer zichzelf dat hij de ander boven zichzelf prefereert, en dat heeft de islam zeer goed begrepen.
Israël
p.248
Kolakowski stelt: ‘In het atheïstische en heftig antichristelijke humanisme van de Verlichting mag men een extreme vorm van pelagianisme zien, de extreme ontkenning van de erfzonde en de onbeperkte bevestiging van de natuurlijke goedheid van de mens.’
Fascisme en antifascisme
p.254
Chantal Mouffe: “Voor zover het liberale denken zich laat verbinden met individualisme en rationalisme, is zijn blindheid voor het politieke in zijn antagonistische dimensie daarom niet slechts een empirische maar een constitutieve onachtzaamheid.” - Een voorbeeld van hoe graag Wim van Rooy moeilijk doet, in zijn schrijverij :p
In de semianarchistische wereld van vandaag is Europa een anemisch continent geworden dat geen vijand meer kan herkennen. Linkse opvattingen - en die zijn overal gemeengoed geworden - verblinden mensen voor veel zaken die ertoe doen, omdat de gehanteerde ideologie zich voedt met vooronderstellingen die voor feiten worden gehouden. Van daaruit belandt men in een wereld van vanzelfsprekendheid die niet meer uitnodigt tot constant kritisch toetsen van de verhouding tussen ‘ideaal’ en ‘werkelijkheid’. Men neemt maar wat aan (islam is religie van de vrede, jihad betekent de strijd voor zelfvervolmaking), en gelijktijdig denkt men dat men door de surrealistische verdraaiing van de feiten moreel superieur is.
p.263
Dat geglobaliseerde economieën een grote sociale en economische complexiteit vol instabiliteit voorbrengen die veel mentale en fysieke energie opslokt, is er debet aan dat een kleine schok of deficiëntie ergens in het systeem het hele bouwsel doet uiteenrafelen (Rome dat in 410 door de Westgoten aangevallen werd). De antropoloog Joseph Tainter definieert die toenemende complexiteit onder andere aan de hand van de vele nieuwe sociale en economische functies die ze creëert en de bureaucratische energie die het vergt om dat allemaal te coördineren. In dat proces, bemand door wat de Nederlandse socioloog Kees Schuyt de ‘zittende klasse’ noemt, wordt vertrouwd op de symbolische en abstracte communicatie van de vele (elkaar vaak tegensprekende) experts en van informatieproducenten die geen productieve arbeid verrichten maar parasiteren op primaire arbeid.
Deze producenten zijn vaak alfa’s die aan de zijlijn hun eenzijdige media-programma’s maken en hun pensée unique uitventen, gebaat als ze zijn bij de actuele complexiteit, al worden ze er persoonlijk ook vaak het slachtoffer van. Het zijn de nieuwe hogepriesters die arrogant en vol dedain neerkijken op het gezond verstand van de gewone burger en op degenen die werkelijk produceren. Ze zijn vooral bezig om via de media hun eigen wereldbeeld aan te prijzen. Hier werken rechts en links paradoxaal genoeg organisch samen in een morbide paradigma: rechts liberaliseert en flexibiliseert de economie en de linkse culturele en mediatovenaars boetseren via een orwelliaanse strategie de nieuwe multiculturalistische mens, die vlot inpasbaar moet zijn en alle diversiteitsprocessen over zich heen moet laten komen, ook al is hij het er volledig mee oneens.
De conservatief
p.267
Wat de Australische socioloog Peter Saunders opmerkte over intellectuelen en hun geëlaboreerd-masochistische antiwesterse houding in zijn opstel ‘Is Capitalism Good for the Soul?’ Het kapitalisme is eigenlijk een belediging voor de intellectuele trots, het socialisme vleit deze trots: ‘Nobody planned the global capitalis system, nobody runs it, and nobody really comprehends it. This particularly offends intellectuals, for capitalism renders them redundant. It gets on perfectly well without them. It does not need them to make it run, to coordinate it, or to redesign it. The intellectual critics of capitalism believe they know what good is for us, but millions of people in the marketplace keep rebuffing them. This, ultimately, is why they believe why capitalism is ‘bad for the soul’: it fulfills huma needs without first seeking their moral approval’. Daarom ook constateert men, zoals Myriam Namazie opmerkt, die modieuze stompzinnigheid van onzalige allianties tussen allerlei linkse ‘antiracistische’ bewegingen en bijvoorbeeld de Moslimbroeders. Die zijn ook tegen het Westen gericht en zo is het goed voor deze intellectuele collaborateurs.
...
Het sociale experiment dat het communisme was, wordt gewoon voortgezet via een nefaste immigratie van laaggeschoolde moslims die met hun door en door islamitische ‘denkkaders’ nooit kunnen worden geïntegreerd in een liberale rechtsorde en die een tijdbom leggen onder onze verzorgingsstaat. Die is nationaal en wordt stilaan onhoudbaar als mensen van buiten er gebruik van kunnen maken.
p.268
Europa tekent voor zeven procent van de wereldbevolking, voor vijfentwintig procent van de wereldeconomie, maar voor vijftig procent van de uitgaven voor sociale voorzieningen wereldwijd. Daardoor worden onze gemeenschappelijke cultuur en waarden ook op een noodlottige wijze ondermijnd, en precies dit proces wordt door de modale (machteloze) man of vrouw perfect aangevoeld.
Zij die in democratieën leven, hebben maar geleerd wat het islamisme wérkelijk inhoudt wanneer het bloed in de straten vloeide, in Londen, Barcelona of Boston, wanneer moslims niet ophielden eisen te stellen maar zelf geen enkel arbeidsethos vertoonden.
Het navrante is, dat we door dit hele maatschappelijk multiculturalistisch proces heen een auto-immuunziekte hebben opgelopen waardoor we de perversie van menselijke waarden niet eens meer herkennen en het kwaad genormaliseerd werd. Het vreet ons immuunsysteem aan waardoor we de islamisering geen weerwerk meer kunnen bieden en we het kwaad niet meer herkennen.
p.269
De wil om dat soort kwaad te doorstaan wordt uitgehold en het resultaat is een vernederde samenleving van ongemakkelijke leugenaars die gemakkelijk te manipuleren zijn. Men moet de psychologie van deze leugencultuur en de kwalijke gevolgen ervan zeker niet onderschatten: zie het communistische systeem en zijn behandeling van dissidenten.
Nog eens de middenklasse
Het nieuwe kiespubliek van de socialisten (migranten, allochtonen en nieuwe Belgen) is nauwelijks vatbaar voor de idee van volksverheffing wegens zijn achterlijke cultuur (de woorden zijn van menig kritisch Arabisch intellectueel), zijn zwak sociaal gedrag, zijn slachtoffermentaliteit en ‘culture of entitlement’, zijn verongelijktheid als dwingend perspectief op de wereld, zijn revendicatieve opbod, zijn sociale disfuncties, zijn fascistoïde manicheïstische denken, en zijn religieus-jihadistische en obscurantistische ideologie, waarin de drang tot leren, de libido sciendi en een rationele houding vanuit de oorsprongsbronnen niet aanwezig kunnen zijn en waarbij elke tegenslag door de eeuwig verontwaardigden (de booslims of immer boze moslims: in de islam wordt boosheid als een teken van kracht gezien) omgevormd wordt tot een aanslag op de eigen identiteit.
p.278
Het (Europese) nihilisme werd al gedetecteerd door Chesterton, die er bang voor was dat de terugloop van het christendom allerlei ‘bijgeloof’ de kans zou geven om het ‘oude rationalisme en scepticisme te verdrinken’: van aroma-therapie tot boomknuffelen en ‘Zen en de kunst van het motoronderhoud’, hedendaagse cultussen waarvan er niet één - zoals Nial Fergusson terecht opmerkt - iets biedt wat in de verste verte zo economisch stimulerend of maatschappelijk bindend is als de oude protestantse ethiek. Dit geestelijk vacuüm maakt, zo gaat Fergusson verder, onze West-Europese samenlevingen kwetsbaar
- voor de onheilspellende ambities van een minderheid van mensen die wél een religie hebben
- en voor de politieke ambitie om macht en de invloed van dat geloof in hun tweede vaderland te vergroten (in: Beschaving. Het Westen en de rest, 2011, p.324), een dynamiek die vandaag akelige vormen aanneemt, vooral omdat de zwijgende moslimmeerderheid niet thuis geeft en de westerse elite het islamofascisme niet opmerkt of het zelfs beschermt.
De keukentafel en ik
Dit ganse hoofdstuk (p.282 tot 292) lijkt wel de samenvatting van het ganse boek :)
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
Mijn Werdegang
p.345
Elke dag blijkt weer: het Westen heeft geen antwoord op een opnieuw wereldwijd oprukkende islam, niet alleen omdat het - wat die mondiale exercitie betreft - aan machismo ontbreekt, maar ook omdat onze door-gepacifieerde maatschappij zich niet meer kan voorstellen dat iets of iemand, in casu een zogenaamde religie van de vrede of een salafist, zich correct beroepende op Hadith en sharia, kwaad in de zin zou hebben, gehersenspoeld als die laatste is door veertienhonderd jaar geloof in tribale woestijnoplossingen, ook al ontstond de islam dan gedeeltelijk in stedelijk gebied. In die zin heeft Hitler (Europa’s laatste kwaad volgens kortzichtige historici!) de oorlog gewonnen omdat de geest van de Europeanen doortrokken is geraakt van een postmoderne vorm van oblomovisme, een soort laffe gemakzucht die heerst zolang hij maar kan consumeren, maar een die er ook toe leidt dat hij het kwade niet meer kan zien, verdoofd als hij is in zijn waan van de dag en door de feminisering, een proces van synergie tussen christendom en Verlichting, tussen een morbide barmhartigheid die zijn naasten, ook als die hem willen doden, wil blijven beminnen, en een abstract denken dat de realiteit en het gezond verstand achteloos heeft weggestopt achter byzantinistische redeneringen en het zo in de beklaagdenbank heeft gezet.
p.346
Hitler heeft de oorlog ten slotte ook gewonnen omdat hij, zoals rabbijn Berel Wein het uitdrukte, de Joden gebrandmerkt heeft als de wortel van alle problemen en verkondigde dat de definitieve en de enige oplossing voor ‘het Joodse probleem’ was alle Joden uit te roeien voor het aangezicht van de aarde. In die zin staat Europa nog altijd terecht, niet omdat het na wereldoorlog twee geen boete wou doen, maar omdat het vlug vergat wat er kwintessentieel aan de hand was, namelijk de bijna eeuwige wederkeer van de Jood als zondebok.
Dat gebeurt vandaag opnieuw omdat men niet wil inzien dat de Arabische wereld Israël van de kaart wil geven en omdat Europa in overeenstemming met zij aloude obsessie met de Jood en niet-aflatende hetze tegen Israël is begonnen.
p.355
Er zou, zo zegt mijn vriend Eric Janssens, in Europa een nieuwe Kafka moeten opstaan die minutieus de (actuele) innerlijke ervaring van de moderne westerse mens beschrijft. Zijn analogie is duidelijk. De wereld om die vermoeide Europese mens wordt almaar ijler en minder grijpbaar. Kafka 2.0 tekent dan de sombere schaduw op die zich langzaam over dit continent uitstrekt, terwijl het leven zijn alledaagse gangetje gaat maar de mensen toch onrustig worden en er machteloos op toezien dat de ver van hen verwijderde elite volslagen onbereikbaar is geworden (‘Das Schloss’!). Ze willen iets opmerken, maar worden niet gehoord, wat hun verwarring en frustraties alleen maar groter maakt. Ze worden naar de slachtbank afgevoerd. Het zijn niet, zoals bij de oude Kafka, twee heren met bolhoeden die hen begeleiden, maar islamitische haatbaarden. Alles gebeurt in de heilige stilte van het uitzinnige geschreeuw van de beulen, maar Europa voelt nies, ook al wordt een bot mes gebruikt om de luchtpijp door te snijden.
Ondertussen vereenzamen de mensen die hun ogen open houden en religiekritiek nog steeds beschouwen als een integrerend deel van de westerse cultuur, maar ze worden ten slotte ook gevonnist (Das Urteil!). Ze eindigen in waanzin of zelfmoord. De mentale horizon die hier moet worden getoond is die van een verwend en gedachteloos kind dat altijd alles gekregen heeft en zich geen kwaad meer kan voorstellen, het is de morele horizon van de 68’er en hun nazaten die blijven volhouden dat de inter-religieuze dialoog is opgenomen in de islamitische religieuze wetten (die zij absoluut niet kennen).
p.357
Als sommige mensen of groepen het bijna absolute kwaad incarneren, dan zoeken de postmodernen (die niet in de vrije wil geloven) de schuld elders:
- bij het kapitalisme,
- het kolonialisme (Sykes-Picot!),
- bij Bush
- of natuurlijk
- bij de zionisten,
- bij socio-economische achterstelling
- of een moeizame zoektocht naar identiteit.
Het kwaad wordt op op die manier een probleem van de sociale wetenschappen en men wil het niet als een autonome kracht beschouwen.
De orthodoxe islam
p.390
Héél soms heeft iemand de gotspe de vinger op de wonde plek te leggen. Zo zei de Londense burgemeester Boris Johnson onmiddellijk na de wrede executie van soldaat Lee Rigby: ‘De islamisten hebben afgelopen week op een afgrijselijke manier (...) laten zien waar het in hun geloof bovenal om draait. Ze hebben afstand genomen van alle overwegingen die gangbaar zijn in de wereld en het zal een enorme inspanning aan moed en vaardigheid kosten om de duizenden Britse moslims, die zich in een soortgelijke toestand van vervreemding bevinden, te laten inzien dat hun geloof verenigbaar moet zijn met Britse waarden en met loyaliteit aan Groot-Brittannië. Dat betekent dat men afstand moet nemen van het grootste taboe en moet accepteren dat het probleem de islam is. Het probleem is de islam.’
Het waren moedige woorden die eindelijk de essentie van het probleem aangaven, maar die achteraf nog zelden gehoord werden, want de quasi-intellectuele kleinburger laat zich niet ongestraft zijn gemoedsrust afnemen.
p.405
Wat als een gerenommeerd, erg succesvol en iconisch auteur als de Zweed Karl Ove Knausgard zegt (in Liefde, 2013) dat hij ergens Hitler wel kan begrijpen, dat alle stomme trivia zouden verdrinken in de behoefte aan iets puurs en groots waarin je kunt opgaan en verdwijnen? Dan alludeert hij letterlijk op ‘Ein Volk, ein Blut, ein Boden’, en zo tekent hij het ook op, een idee en een gevoel die, zo merkt hij op, helaas in diskrediet zijn geraakt, ‘maar ik heb begrip voor wat erachter zit’. Het is wat Streuvels en Hamsun allicht bedoelden toen ze het over ‘heimat’ hadden, en wat men, met een parafrase op Thierry Baudets Oikofobie, ‘oikofilie’ zou kunnen noemen, de liefde voor het land, het eigen karakter van de streek waarin men opgroeit, een zacht patriottisme, de idee zoals die wordt uitgedrukt in Jos de Haes’ gedicht Genealogie (1943), kortom, een verlangen dat sinds het nazisme ten onrechte een wrange nasmaak blijft achterlaten, maar waarmee in wezen niets mis is. Het is een menselijk, al te menselijke reactie op de nieuwe onoverzichtelijkheid en op de globalisering.
Psychopathologie van de schaamte? Islam en islamisme
p.406
De collectieve en provocatieve schending van het lichaam van de tegenstander (afsnijden van oren, lippen en neus, afhakken van vingers, uitrukken van ogen en tong, castratie en ophangen aan haken, in het winkelcentrum van Nairobi bijvoorbeeld) vindt zijn oorsprong in een wrede psychologie die een onweerstaanbare impuls triggert om de schaamte te verlichten en die een soort heilige plicht oplegt om de eer te herstellen. Want precies die afgrijselijke daden maken van de moslim in die ‘psychologie van de slachter’ een heuse man vol moed, kracht, viriliteit en bravoure - dit in tegenstelling tot de verwerpelijke weke, hulpeloze en onderdanige wereld van de vrouw. Eer is wat een islamist definieert als een man, terwijl oneer wordt geassocieerd met het vrouwelijke: zwakte, vernedering en schaamte. Islamisten leven in een constant gevecht om niet te schande te worden gemaakt of ‘eerloos’ te worden, zeker in de westerse wereld waar ze (nog) niet de baas zijn en die wordt gerund door niet-islamitische kaffers. Emoties die te maken hebben met weekheid, hulpeloosheid en schaamte liggen altijd op de loer, bevinden zich onder een broze oppervlakte en triggeren een al te bekende hypersensitiviteit voor elke echte of ingebeelde vernedering.
Zelfs een zijdelingse blik kan worden opgevat als een in vraag stellen van de mannelijkheid. Het schaamteparadigma dat er al van jongs af aan ingepompt wordt, staat borg voor de latere wreedheden. Om hun eer te redden moeten ze wrede militanten worden. Compassie zou hier betekend hebben dat de moslim week was, vrouwelijk, en dat kan absoluut niet. De niet-moslim zomaar doodschieten zou een teken van zwakte zijn. Jihadisten willen hun sterkte laten zien en hun schaamte verlichten. Door te moorden en te verminken ervaren ze een verlichting van hun ‘vernederingen’. Het bloed reinigt hun onzuiverheid. Cultureel beschouwd wordt het geweld gesanctioneerd en worden ze als helden beschouwd. Strategisch kan het worden gezien als een sterk signaal naar de ongelovigen, die het totaal verkeerd als psycho-pathologie interpreteren.
Fundamentalisme en oriëntalisme
p.424
Twee wereldbeelden botsen: de islam en de manier waarop het Westen zijn rationaliteit organiseert, met alle autokritiek van dien. Anders uitgedrukt: een erg dominerende machoreligie versus een onzeker en relativistisch geworden continent. Wie van de twee dan wint, is perfect voorspelbaar. Alleen een zeker patriottisme of een verstandig nationalisme zal een land kunnen redden (ref. Serven, Kroaten en Corsicanen: bewoners van naties waarin het nationalisme vrij stevig geworteld is. Corsica heeft vandaag ongeveer tien procent allochtonen, maar veel problemen zijn er niet). Als de meeste Europese landen zich echter laten overrulen door de EU en daarbij een softe houding aannemen ten opzichte van een supremacistische cultuur, dan is Europa verloren. Het werd al eens ontvoerd, lang geleden, maar vandaag is het niet Zeus die deze schanddaad verricht, maar de politiek correcte euro-agitprop van een goedverdienende elite. Overige minderheden hebben in de bloedige en eeuwigdurende islamconflicten geen enkel recht meer.
Mijn ouders
p.432
In Jens Peter Jacobsens ingetogen roman uit 1876, Frau Mari Grubbe (een werk dat Rilke samen met de Bijbel altijd op zak had), stond een zinnetje dat ik herkende en dat ik later spiritueel tot het mijne zou maken:
‘Wisst Ihr nicht, dass hier auf Erden eine geheime Gesellschaft existiert, die man die melancholische Kompagnie nennt?’
Mijn vader behoorde daar beslist toe, hij leed aan wat de Fransen ‘la maladie anglaise’ noemen. Melancholie wordt vaak ‘verknoopt’ met verveling, en deze combinatie was bijna archetypisch op het lijf van mijn oblomovistische vader geschreven die zich heel zijn leven een overbodig mens heeft gevoeld, een personage zoals Toergenjev dat zo geraffineerd geportretteerd heeft. Voor mijn vader was de melancholie waaraan hij leed helaas negatief, terwijl melancholie toch ook verrijkend kan zijn: een gemoedstoestand met een grote culturele ambivalentie.
p.433
Ik wist al heel vlug dat het epitheton ‘uitverkoren’ (bij Joodse mensen) niet sloeg op een zekere vermoede superioriteit, maar eerder wees op een last: de opgave de tien geboden aan de mensheid te verschaffen. Uit de geschiedenis bleek dat de last die het jodendom op zijn schouders had geladen ondraaglijk was en bijna tot zijn ondergang zou leiden.
Mensenrechten
p.436
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
- Links
- Centreren
- Rechts
Verwijderen
Christendom en Koran : incommensurabel
p.494
In de roman Zuidenwind (1917) van Norman Douglas geeft graaf Caloveglia de volgende paradoxale wijsheid mee:
'Als de mensen ophouden met nadenken, worden ze idealist'.
p.497
Europa heeft het vertrouwen in de krachten van de eigen beschaving ingeruild voor een ondermijnend schuldgevoel; daarom zijn we zo boos op de Russen : ineens zien we onze eigen weerloosheid (Joost Niemoller). En op de Israëli zijn we kwaad omdat ze al drieduizend jaar hun identiteit beschermen en ze niet ruilen voor een kom linzensoep, zoals Europa het deed toen het zich overgaf aan de islam.
De jaren vijftig
p.498
In Revue Ravage (Tom Lanoye??) zegt het hoofdpersonage 'Als alles alleen maar sympathiek mag klinken, spreekt niemand nog de waarheid '.
p. 499
Hannah Arendt in De crisis in de cultuur (1954) : 'de verraderlijke luidruchtigheid van de culturele snobs in de verfijnde maatschappij '.
De Franse filosoof Pascal, groot kenner van de menselijke natuur, wist het al:
'Qui veut faire l'ange, fait la bete '.
p.500
Als niet alleen zogenaamd gediscrimineerde moslims, maar ook geschoolde en niet-gediscrimineerde moslims overgaan tot geweld, dan heeft dat te maken met een 'frustrerende' godsdienst, met een ideologische religie die, in tegenstelling tot jodendom en christendom, het permanente gevoel van zich tekort gedaan voelen automatisch triggert.
p.501
Aan de hand van teksten blijkt het onderscheid tussen de twee monotheïsmen (christendom en islam) onoverbrugbaar: Jezus liet zich vermoorden, Mohammed moordde per strekkende meter.
Schuld en boete
p.504
Islamofobie is, lapidair gesteld door Pat Condell, een islamitische afkorting voor vrijheid van meningsuiting, seculiere democratie en gezond verstand.
p.506
Advies: check de video van Anna Blech over New York Times & Sulzberger's downplayen van ongoing Holocaust (3)
Het is een oude ziekte van links zich te associëren met het kwade - met het communisme, het nationaalsocialisme (dat een linkse beweging was, ref. Heinrich Schulz' Socialpolitik im Dritten Reich), en vandaag met de islam.
p.514
De EU is via afgedwongen immigratiegolven van moslims naar Europa een zodanige chaos aan het scheppen dat de burger noodgedwongen in opstand zal komen (een beweging die men populisme durft te noemen ) waardoor de eurocraten een excuus zullen krijgen voor een openlijke dictatuur.
Islamofilie
p.536
Er is iets volledig fout met het door de politiek correcte elite gerecycleerde begrip ‘tolerantie’ met betrekking tot de islam. Het begrip werd zo opgerekt dat elke kritische noot ten opzichte van de islam als het ware de tolerantie zou bedreigen. Daarom muntte Howard Rotberg een nieuw begrip om deze waanzin te karakteriseren: het ‘tolerism(e)’. Onder dat nieuwe regime kan men het kwaad niet meer aanklagen en is men ervan overtuigd dat de radikalinkski’s te apaiseren zijn.
p.537
Tolerisme is de door de duivel veroorzaakte impotentie om beslissingen te durven nemen, in ons geval met betrekking tot de vaststelling dat tolerantie bijvoorbeeld niet altijd wederszijds is, want die mooie idee bestaat niet in de islam. Ik raad in verband daarmee alle politiek correcte misleiders Kolakowski’s ‘Gesprekken met de duivel’ aan (1969, NL vertaling).
Het is niet voor niets dat de onverdachte vader van het verlangen om in de waarheid te leven, Vaclav Havel, ook aandacht vroeg voor ‘de dreiging van wereldwijde radicale islamitische terreurbewegingen’, net zoals Oriana Fallaci en André Glucksmann.
p.538
Paradoxaal is ook dat het kwaad van gisteren bij een nog wreder kwaad een bondgenoot mag worden. Obama, die het extremisme wil bestrijden, toetert al tweetend bijna triomfantelijk de kritiek rond van Al Qaida op IS, implicerende dat de eerste minder erg of meer fatsoenlijk is dan de tweede. Op den duur worden Iran en Hezbollah bondgenoten en worden ze van de lijst van terroristische organisaties afgevoerd. Zo vlug is er gewenning aan het kwaad, zeker wanneer het als meer acceptabel wordt voorgesteld bij het opduiken van een op het eerste gezicht nog erger kwaad. Maar is een terreurgroep die vliegtuigen met onschuldige burgers in buildings boort minder wreed dan een terroristische organisatie die hoofden afhakt? Het Westen hanteert deze perverse tactiek van gewenning aan het kwaad door er nuances in aan te brengen die het dienstig zijn. Dat is morele corruptie: wanneer we - misschien tijdelijk - vriendelijke dingen zeggen over de duivel, vragen we ons beter af in welke hel we afdalen. Wanneer schrijft een verrezen Dostojweski hier een roman over?
Foute intellectuelen
p.545
De Nederlandse schrijver en essayist Wessel te Gussinklo : 'In de huidige tijd zou iemand als Mohammed waarschijnlijk communist geweest zijn’.
Gazaberichtgeving als ‘crazy twisted’
p.594
Kalief Oemar verordonneerde dat islamitische grond heilig en onvervreemdbaar is en dat er dus nooit een christelijke of Joodse staat op kon worden gevestigd. Het bestaan van Israël is dan ook in strijd met de islam, met de sharia, en dat is de absolute kern van het conflict met dat land.
Net zoals dat andere narratiefje over de grote bloei van kunsten en wetenschappen onder de islam in de Abbasidische negende en tiende eeuw, toen het vooral Joden, Perzen en christenen waren die de Gouden Eeuw verzekerden, is ook het zielige Palestinaverhaaltje uit de romantische koker van de gepalestineerde pers totaal vals en historisch onhoudbaar. De islam staat stil sinds de ‘filosofie’ van Ibn Taymiyya (1263-1328) en diens terugkeer naar de bron, en dus zwaait het jihadisme altijd weer de plak. Dat oorlogsconcept begeleidt de islam al eeuwen.
p.595
Het superioriteitsgevoel van de islam maakt de moslim ziek, belet elke kritische reflectie en put de westerse mens uit. Met een moslim discussiëren is geen pretje. Hij kan, opgenomen in de pathologie van slachtofferisme, taqiyya en achterdochtigheid (paranoia), bijna niet anders dan de eigen malaise in een eeuwig en afgezaagd klaaglied aan de westerse wereld toeschrijven en daardoor bijna automatisch aan de theori van het complot verslaafd worden.
Het nihilisme van de modale westerling, consument en journalist, cultuurmens en politicus, laadt toe dat het totalitaire weer binnensluipt.
p.597
Als moslims waar ter wereld onthoofden, ontvoeren, terroristische daden plegen, verkrachten, mu’ta- of sigha-huwelijken (tijdelijke huwelijken) sluiten om te kunnen vrijen, christenen en Joden vervolgen, kerken platbranden enzovoort, dan doen ze precies wat hun heilige boek hun voorschrijft. Het is voor de modale mens nauwelijks te bevatten, nog minder laten intellectuelen het in hun bewustzijn toe. Er is tevens
- de apathie
- de historische amnesie
- het gebrek aan kritische zin
- en de minieme bereidheid
van de doorsneemens, maar ook van de politicus, om zich ergens in te verdiepen, verdoofd-verzonken als ze zijn
- in hun steeds veeleisender job,
- in de vergaderbureaucratie,
- in hun talrijke bestuursmandaten,
- in de pulpprogramma’s van de treurbuis,
- luisterend naar het gecontroleerde, oppervlakkige en eenzijdige nieuws,
- verdwaasd door de chaos, door de instabiliteit en de complexiteit van de nieuwe mondialisering
- angstig voor de toekomst,
- badend in een nieuwsoortig hedonisme dat ze eigenlijk hersendood maakt,
terwijl men zich ondertussen realiseert
- dat het voortdenderende systeem zodanig groot is geworden en dat alle delen zodanig onverbiddelijk en onverwacht in elkaar grijpen dat het te beheren noch te beheersen valt,
- dat permanente onzekerheid het gevolg is
- en dat de hypermobiliteit paradoxaal genoeg uiteindelijk tot stilstand leidt.
De Belgische filosoof (van Griekse oorsprong) Lambros Couloubaritsis stelt: De complexiteit van bovenstaande idiosyncratische dynamiek, die al bij de Grieken traceerbaar is, krijgt vandaag een onverwachte dimensie door de ontzagwekkende en onoverzienbare ontwikkeling van de wetenschappen, waardoor de westerse beschaving antropologisch bekeken makkelijk als zwak kan worden geëvalueerd, juist omdat ze de uitkomst van haar ineengrijpende processen, ondanks het wetenschappelijk denken, helemaal niet kan voorspellen en omdat ze het politieke concept van ‘macht’ uit handen gegeven heeft aan rancuneuze welwillenden die Europa kapot maken (zoals Nietzsche het had voorspeld).
p.598
De postmoderne mens kijkt alleen naar de toekomst, zelden naar het verleden en behoeft de techniek van mindfulness, het focussen op het hier en nu, om even tot een zekere rust te komen. Velen willen eruit stappen, maar weten niet hoe. Men kijkt niet meer naar het nieuws omdat de overweldiging elke dag door alleen maar beelden de psyche te zeer belast, maar ook omdat men aanvoelt opgelicht te worden door de Björn Soenensen van vandaag. Ze doen aan wat men in de psychologie ‘perifere informatieverwerking’ noemt: ze hebben een klok horen luiden, maar weten niet waar de klepel hangt. Sloterdijk spreekt van ‘permanente destabilisering’ en een lijden aan neofilie: het hyperverslaafd zijn aan het nieuwe, waardoor traditie uit de aard van de zaak zelf in het verdomhoekje zit en elke generatie weer storm moet lopen tegen het ‘oude’. Het disruptieve karakter van de hollende samenleving doet iedereen gefrustreerd en amechtig rondlopen, opgejaagd door het immer vernieuwende.
p.599
Grote rijken verdampen en hebben altijd de neiging dictatoriaal te worden, en eerder kleine entiteiten overleven (denk aan de Joden). Het is precies dat overzichtelijk kleine waarvoor de mensen opteren en dat door elitisten hoogmoedig ‘populisme’ wordt genoemd.
De bovengrens van wat wij sociaal en communicatief aankunnen, bestaat uit een ‘massa’ van een tweehonderdtal mensen; het is daarom dat de mens opnieuw naar kleinere eenheden grijpt, naar de club of de familie.
p.600
Als gevolg hiervan vraagt de particuliere mens vertraging. Die particuliere mens wordt vandaag opgezogen in een nihilistische dynamiek die hij zelf representeert in
- zijn ongebreidelde consumptiedrift,
- zijn dodelijke zelfontplooiing,
- zijn historische amnesie
- en zijn realiteitsvreemd pacifisme.
Die wijzen erop dat de postmoderne mens in zichzelf verlopen loopt. Stirners bekende uitspraak ‘Ich hab’ mein’ Sach auf Nichts gestellt’ is in de postmoderne mens ostentatief zichtbaar geworden. ‘Mir geht nicht über Mich’ is zowat het Stirnerniaanse uitgangspunt van de postmoderne consument, al was bij Stirner het begrip ‘Nichts’ niet eenduidig negatief, maar de plaats waaruit men kon scheppen.
p.601
Volgens Nietzsche was Jezus een wereldvreemde zonderling; vandaag zijn alle bewoners van het (westerse) kristalpaleis dat:
- ze zijn als Gutmensch de naïviteit zelve;
- ze zijn daarbij moreel kwetsbaar
- en met hun abstracte humanisme beslist geen partij voor het islamitische jongemannenfascisme (Sloterdijk) dat eraan komt.
Populisme
p.601
Johan Sanctorum over socialisme en kapitalisme: ‘Het ene breekt het individu onder de noemer ‘solidariteit’, het andere doet datzelfde individu exploderen tot een slaaf van zijn begeerte’. De hooghartig morele oekazen van de culturele elite doen dan de rest en completeren een noodlottige dynamiek, terwijl de EU er nog eens lekker in wrijft welke akelige racisten we allemaal wel zijn en hoezeer we discriminerend door het leven gaan.
Sjaak Koenis:
‘De opkomst van het populisme moet worden beschouwd als een nieuwe emancipatiestrijd, het verzet van de laagopgeleiden tegen de hoogopgeleiden van de diplomademocratie.’
Politicologe Chantal Mouffe: ‘Niet het gebrek aan compromis maar het gebrek aan conflict is de oorzaak van het oprukkende populisme.’
p.602
De ware populist is een socratische stoorzender die de juiste vragen stelt aan een elite die niet meer kan luisteren.
Het populisme, vaak geassocieerd met een benepen identiteitsdenken, verwerpt de vreemdeling niet op basis van het identitaire zelf maar omdat de moeizaam opgebouwde sociabiliteit er grondig door wordt verstoord. Het populisme keert zich tegen de situatie dat élke identiteit, hoe achterlijk ook, erkend wordt maar de nationale identiteit niet.
Lenin: ‘It is particularly important to bear in mind: The need for a struggle against the clergy and other influential reactionary and medieval elements in backward countries; the need to combat pan-Islamism and similar trends, which strive to combine the liberation movement against European and American imperialism, with an attempt to strengthen the position of the khans, landowners, moellahs, etc.’
Björn S de wanhopige en nogmaals Israël
p. 612
Het woord ‘vrede’ heeft voor de islam een totaal andere betekenis dan voor de hyperethische westerling. Vrede is er alleen als men zich tot de islam bekeert: ‘Aslim Taslam’ (bekeert u tot de islam en gij zult vrede hebben). Maar over welke vrede hebben we het hier? Vrede, uiteraard op voorwaarde dat men moslim wordt, vrede die alleen van de islam kan komen en die niet door vredesakkoorden maar door oorlog wordt bereikt. Vrede door vernietiging, zoals bij communisme en nazisme.
p.613
Europa heeft geen antwoord op het energetische aspect van de islam. Europa’s moraal werd zoals steeds netjes samengevat door Nietzsche als een vorm van gewichtigdoenerij van de mens ten opzichte van de natuur. Want wie de welkomstcultuur aanbidt, laat dan wel zien hoe nobel hij is, maar hij zal er tenslotte ook aan ten onder gaan.
In het magistrale ‘In de schaduwen van morgen’ (1935) schrijft Johan Huizinga:
‘Wij leven in een bezeten wereld. En wij weten het. Het zou voor niemand onverwacht komen, als de waanzin eensklaps uitbark in een razernij, waaruit deze arme Europese mensheid achterbleef in verstomping en verdwazing, de motoren nog draaiende, maar de geest geweken.’
Hitler was er al en wat Huizinga voorspelde kwam uit, maar zijn woorden hebben evenzeer betrekking op wat vandaag gebeurt. De islam woedt, en de Europese geest is inderdaad geweken. Hij voelt niet, zoals Voltaire, het ‘afgrijzen van de geestdrijverij’ (Mohammed is bij Voltaire niet anders dan Tartuffe met de wapens in de hand). De zorg voor het Avondland is weg. De traditie moet, zoals de filosoof Jacques de Visscher het bijna opeist, vanuit het kritische bewustzijn van de schatplicht een creatieve vervulling krijgen in de nabijheid van de waarheid. Maar precies die waarheid en de kantiaanse hang ernaar staat bij de confrontatie met de islam onder hoogspanning omdat de waanzinnige westerse vrijheidsdrang het van de waarheid heeft overgenomen en die frenetiek gezochte vrijheid blijkbaar alleen maar opgelost wordt in een apocalyptische consumptie, waar niemand blijer van wordt.
p. 614
Vandaag verschijnt Hitler als IS, maar de westerse consument legt geen enkel verband tussen
- zijn morele leegte enerzijds (omdat hij de waarheid niet meer nastreeft en in zijn absolute vrijheidsdrang alleen nog behaagziek consumeert, op alle gebied - Houellebecq beschrijft het genadeloos)
- en het verhaal dat islamitische charlatans opdissen om het grote ongenoegen wettisch via de sharia te lenigen anderzijds.
De westerse mens echter is zelf ook schuldig, want terwijl Europa indommelde (While Europe Slept, Bruce Bawer) door zich na de Tweede Wereldoorlog als een gehandicapte door de VS militair en politiek te laten begeleiden en verzorgen, waardoor de Europeanen de loopjongens werden van de VS, en omdat het gemakzuchtig en slaafs onder paraplu van de Amerikanen mocht schuilen en daardoor niet meer kon begrijpen wat gevaar betekende, greep het in een gebaar van uiterste lamlendigheid naar het zapkastje. ‘We amused ourselves to death’ (Neil Postman), plots moest alles leuk worden.
De Europese elite verkwanselde Europa door de eigen bevolking op te zadelen met islam, migratie en een verkeer begrepen vorm van solidariteit.
p.617
Europa is in zijn daden anti-Israël geworden omdat dat land alles representeert waartoe ons continent zelf niet meer in staat is:
- zijn wortels beschermen,
- zijn geheugen bewaren en doorgeven,
- nationale trots opbrengen
- en zijn grenzen verdedigen.
p.619
G. K. Chesterton realiseerde, lang voor de Eerste Wereldoorlog, dat het grootste gevaar niet komt van dieven en rovers maar van idealisten, want die vervellen vlug tot duivels.
Coda: de islam en de hyperkritiek van de rede
p.622
De islam is een panseksuele religie, hij kent geen andere spirituele vorm van de uitoefening van macht. De echte splijtzwam waar moslimoorlogen altijd écht over gaan, zijn niet theologische geschillen, maar geld en macht, theatraal en met het zwaard opgevoerd door clanleiders en krijgsheren. De theologie van de islam is niet in staat iets hogers te omarmen dan zijn eigen wil tot macht. De kern van de islam is, zoals Lévi Strauss correct had opgemerkt, vernietiging en een volslagen gebrek aan empathie.
p.623
De islam is een héél ander, niet-integratief systeem, waarbij de bekende slogan ‘alles sal reg kom’ een multiculturalistische leugen is. Het vervolg op deze uitspraak is immers ‘as ons almal ons plig doen’, en dat wordt precies door de islam verhinderd, want als de moslim zijn plicht doet en de ‘perfecte mens’ Mohammed navolgt, verwerpt hij noodzakelijkerwijs de liberale rechtsorde. De socio-economische achterstelling is grotendeels te wijten aan het gebrek aan libido sciendi.
p. 625
De toenemende en zelf veroorzaakte verzwakking van de eigen (Westerse) beschaving door de hyperkritiek wordt gecomplementeerd door allerlei nieuwe en oude maatschappelijke facetten die vandaag in ieders gedemocratiseerde leven binnendringen. Drugs zijn als het ware gecollectiviseerd en leiden tot een individualisme zonder individuen, tot hedonistische zombies, mensen zonder eigenschappen en digitaal verslaafden.
p.626
Er is in de vrije tijd een soort snobistisch stakhanovisme ontstaan, een soort obligate drukte en totale ‘Mobilmachung’ die eveneens uitput en door literatuurwetenschapper Wolfgang Martynkewicz ‘die Überforderung des Menschen durch die Moderne’ wordt genoemd, een toestand die hij terugvoert op de eeuwwende met zijn ‘duizelingwekkende jaren’ toen het ‘Leitbild’ ontstond van de vitale persoonlijkheid. Die probeerde toen zowat alle methodes en therapieën uit die we vandaag ook weer zien opduiken: yoga, allerlei soorten wellness, koude badden, terug naar de natuur, naaklopen, nadruk op het eten van fruit, de profetieën van gezondheidsapostelen, vegetarisme - maar ook de begeleidende depressies, neurosen en burn-outs die met het afweren van de vele postmoderne verleidingen gepaard gingen, waren epidemisch. Kafka, Rilke, Hesse en Thomas Mann deden er gedwongen (Kafka in de ‘Naturheilanstalt’), of con gusto (Rilke, Hesse, Thomas Mann) aan mee... en de man die het allemaal voorspelde, en zélf nog het meest aan de eigen, meticuleus geanalyseerde onrust leed, was Nietzsche.
Het postmoderne leven van de mens bestaat uit een maalstroom van
- voortdurende desintegratie en vernieuwing,
- ambiguïteit en contradictie,
- beklemming (urban angst) en herrie (Marshall Berman).
p.632
De houding van postmoderne intellectuelen ten opzichte van de islam, migratie en Europa is er een van blindheid voor het eigen blind zijn, en de vraag is natuurlijk hoe een en ander zo gekomen is. Wat is er gebeurd tussen grosso modo eind jaren zestig en nu? Eén verschil is er zeker: identificeerden de meeste intellectuelen zich met de massa’s of het volk, of wilden zij ten minste het volk bereiken, dan is er bij diezelfde intellectuelen sinds de opkomst van partijen als het Vlaams Belang, Front National en de Nederlandse PVV van Wilders een akelige demofobie gegroeid: ze moeten het volk niet meer.
Dat westerse intellectuelen geen enkel bastion meer verdedigen is hun vorm van verraad.
p.633
Er is al één overgave gebeurd: die van het vrije woord, de censuur en de zelfcensuur - het begin van het einde.
p.634
Het concept Europa, zoals dat al twintig jaar door de EU vorm wordt gegeven, is een volledige mislukking: er heeft zich via de monetaire unie
- een daling van de levensstandaard voorgedaan,
- een uitholling van de democratie,
- een verkruimeling van de maatschappij door de toenemende migratie,
- een aanval op de Europese identiteit,
- een aanval op de vrijheid van meningsuiting
- en een toenemend uiteengroeien van landen.
We zijn, zegt de Hongaarse auteur en Nobelprijswinnaar Imre Kertész, het culturele basso continuo van Europa vergeten, we zijn laf geworden, we hebben ons aan de islam overgegeven. En Kertész had als ervaringsexpert al twee totalitaire systemen ‘doorleefd’: het communisme en het nazisme.
p.635
We leven in de post-Verlichting, een era die zowel de redelijkheid van Montaigne als de rationaliteit van Popper achter zich heeft geladen. Het vacuüm werd ingevuld door een aberrant soort hyperhumaniteit die de vijand niet meer kan herkennen. De ‘gestapelde’ wetgeving die het hanteert, maakt het weerloos en de human rights lobby verheerlijkt daarmee de eigen ondergang. Thomas Mann merkte op:
‘Toleranz wird zum Verbrechen, wenn sie dem Bösen gilt’.
Beschavingen, wist Toynbee, worden niet ‘vermoord’, maar doven zichzelf uit. De voltrekking van dit proces wordt door onze elite met gedachteloosheid voltrokken.
‘Waarover men niet spreekt’ is één lange waarschuwing tegen het islamitische totalitarisme, ho de EU daar met verve op inspeelt en hoe het Westen het gevaar ervan niet meer kan zien of begrijpen. Het moet dus een niet-Westerling als V.S. Naipaul zijn die ons waarschuwt en ons voorhoudt dat wat we in de islam zien ontstaan, het Vierde Rijk is van vandaag. Het is niet de eerste keer dat hij ons spreekt over het nihilistische imperialisme van de islam en over het onvoorstelbare feit dat de islam de geschiedenis uitwist. Dat deden zelfs de nazi’s niet! Die wilden immers een bepaalde vorm van kunst en cultuur behouden.
Het is het simplisme van de islamitische ‘theologie’ die jongeren naar het extreme duwt: jihad, maagden, het paradijs als een pornografische droom, een kalasjnikov, maar soms ook het zwaard.
—
(0) http://www.waarovermennietspreekt.be/
(X) https://maxschneiderblog.wordpress.com/2016/02/07/recensie-waarover-men-niet-spreekt-bezonken-gedachten-over-postmodernisme-europa-islam/
(1) http://www.causeur.fr/maffesoli-dogmatisme-elites-27990.html#
(2) De Kracht van de Rede (Oriana Fallaci)
- http://www.liberales.be/boeken/fallacirede
- http://hoeiboei.blogspot.be/2009/10/de-kracht-van-de-rede.html
- http://hoeiboei.blogspot.be/2009/12/de-kracht-van-de-rede-2-oriana-fallaci.html
- https://ejbron.wordpress.com/2013/03/17/oriana-fallaci-vraagt-zich-af-of-de-islamitische-immigratie-naar-europa-een-samenzwering-is/
(3) https://www.youtube.com/watch?v=Q2PQCNQH2lY
Reacties
Een reactie posten