Faith, Hope, and Carnage (Nick Cave en Sean O'Hagan)
"Faith, Hope, and Carnage"
gesprekken tussen Nick Cave en Sean O'Hagan
...met als centraal thema:
zijn (dankzij de rouw, in zijn leven)
voortdurend beter gearticuleerde geloof
in de God van de Bijbel.
.
De video-gesprekken (toernee?) mogen er wellicht ook zijn,
maar jij krijgt de boodschap liever binnen via het boek.
.
...met fijne referenties, zoals:
p.50
Philip Larkin ‘Church Going’, in diens bundel "The Less Deceived" (1955) ; vertaald door Menno van der Beek als "Naar de kerk":
p.80
Opmerkelijk hoezeer Australië (Melbourne) en Vlaanderen op elkaar gelijk, qua mentaliteit. Citaat: "Als er iets is wat ik afwees, dan was het de beperking die mij opgelegd werd door de cultuur waarin ik leefde, met al die onuitgesproken verwachtingen. Je moest in de pas lopen, je hoofd niet boven het maaiveld uitsteken, je aan de regels houden, geen opschudding veroorzaken en vooral niet naast je schoenen gaan lopen. De Australische stijl." :)
p.83
"One More Time with Feeling" documentaire
p.88
Essay 'The Secret Life Of The Love Song'
Over
Tekst
Audio
p.89
"Twijfel vormt de energie van het geloof."
p.91
Er gaan steeds meer geluiden op die een soort cynisme en wantrouwen naar onszelf bepleiten, een haat naar wie we zijn of, om precieser te zijn, een afwijzing van het intrinsieke wonder van onze aanwezigheid. Ik zie dit als een soort kwaal die deels voortkomt uit het toenemende seculiere karakter van onze samenleving. Mensen proberen betekenis te vinden op plekken waar dat uiteindelijk niet lukt: in politiek, identiteit, enzovoort...
Ik zeg niet dat secularisme zelf een aandoening is. Ik denk alleen dat het er niet zo goed in geslaagd is om antwoord te geven op vragen waar religie in geoefend is. Religie kan in een goede vorm dienen als een herdelijke kracht die gemeenschappen bij elkaar houdt - en in een gemeenschap voelen mensen zich meer verbonden met elkaar en met de wereld. Daar vinden ze een diepere betekenis.
Religie houdt zich bijvoorbeeld bezig met de noodzaak van vergeving en genade, terwijl het secularisme volgens mij geen taal heeft gevonden om met dit soort zaken om te gaan. Het gevolg daarvan is een soort hartvochtigheid naar de mensheid in het algemeen. Die indruk heb ik in ieder geval. En die hardvochtigheid komt volgens mij voort uit vereenzaming, stuurloosheid en het gevoel afgescheiden te zijn van de wereld. Op een bepaalde manier zoeken mensen naar religie - en betekenis - op andere plekken. En steeds vaker vinden ze die in tribalisme en in een politiek van verdeeldheid.
Wat je ook vindt van de afname van georganiseerde religie - en ik geef toe dat religie nogal wat goed te maken heeft -: de eerbied voor het heilige, de intrinsieke waarde van de mensheid, is er ook mee afgenomen. Die eerbied is gestoeld op een nederig besef van onze plek binnen deze wereld - en het besef van onze onvolmaakte natuur. Dat besef zijn we volgens mij aan het kwijtraken, en vaak komt er een gevoel van morele superioriteit en vijandigheid voor in de plaats.
p.92
Essay "The Flesh Made Word: A Poetic Interpretation"
p.93
Brompton Oratory
Cover Mark Lanegan
NL
p.102
Het heeft me aan het denken gezet over de waarheden die we voor lief nemen in het verhaal van ons leven, en die vaak fictie blijken te zijn of op z'n minst halve waarheden. Volgens mij zijn veel van de herinneringen aan ons verleden, zeker die rondom traumatische gebeurtenissen, gebouwd op aannames en misvattingen die we op het moment van het trauma verzameld hebben en die sindsdien niet in twijfel zijn getrokken.
...
Het heeft me aan het denken gezet over de vraag wat ons leven uiteindelijk is. Waar is het van gemaakt? Is ons leven niet meer dan semifictie, gekregen informatie en onjuiste of aangetaste herinneringen? Is het een verhaal dat je zo vaak over jezelf hebt verteld, hebt gevormd en hervormd, dat het nog maar weinig met de waarheid te maken heeft?
Dit geldt zelfs voor onze recente geschiedenis, in die zin dat we een bepaald verhaal zo vaak blijven vertellen dat het een soort fictie wordt. Ik denk wel eens dat de traumatische gebeurtenissen, de scherpe angstaanjagende beelden die in ons lichaam huizen, die ons midden in de nacht overvallen, de enige authentieke herinneringen zijn die we hebben. De herinneringen die je zo vernietigend zijn dat ze weigeren om bijgesteld te worden. De rest van onze herinneringen is een ratjetoe van grote verhalen die bestaan om ond leven vorm te geven.
p.107
Ik denk dat we traumatische herinneringen bewaren in de cellen van ons lichaam, in in ons bloed, in onze botten.
p.114
NME interview (SEAN O’HAGAN and JAMES BROWN) with SHANE MACGOWAN, MARK E SMITH and NICK CAVE (1987)
p.116
De dood van Arthur heeft letterlijk alles veranderd voor me. Absoluut alles. Ik ben er een religieus persoon door geworden. We hebben er genoeg over gesproken om duidelijk te hebben dat ik niet bedoel dat ik een traditioneel christen ben of zoiets. Ik heb het zelf niet per se over geloven in God. Ik ben een religieus mens geworden in die zin dat ik op een heel diep niveau een diepe betrokkenheid ben gaan voelen bij de menselijke toestand. Dat ik een besef kreeg van onze kwetsbaarheid en het feit dat ieders leven gevaar loopt.
p.117
Ik werd een mens nadat mijn zoon overleed. Niet menselijker, niet een completer mens, maar daadwerkelijk een mens.
p.118
Wat ik je wil zeggen is dit het gaat iedereen op een zeker moment overkomen - het zelf waarmee je bekend bent valt uit elkaar. Dit hoeft niet per se een sterfgeval te zijn, maar vroeg of laat zal er iets van een verwoesting plaatsvinden. We zien het voortdurend bij mensen gebeuren: een huwelijk dat strandt, een misstap met een vernietigend effect op iemands leven, gezondheidsklachten, verraad, een publieke vernedering, een scheiding waarbij iemand de kinderen kwijtraakt, het kan van alles zijn. En zo'n gebeurtenis verbrijzelt mensen volledig, in een miljoen stukjes, en er lijkt dan geen weg meer terug. Het is voorbij. Maar na verloop van tijd zetten deze mensen zichzelf, stukje voor stukje, weer in elkaar. En wanneer ze dat doen, ontdekken ze vaak dat ze een andere mens zijn: ze zijn veranderd, completer, meer ontplooid, meer uit een stuk. Volgens mij is dit in wezen wat leven inhoudt: sterven en herboren worden. En soms gebeurt dat vele keren, dat complexe proces waarbij je jezelf weer opnieuw in elkaar moet zetten.
Voor sommige lijkt de religieuze ervaring te wachten op de vernietiging of een trauma ,niet per se om je vervolgens geluk of troost te brengen, maar een uitbreiding van wie je bent - de mogelijkheid om je te verbreden, in plaats van je te versmallen. En naderhand voelen we de aandrang om de boodschap verder te verspreiden, als de missionarissen van rouw of iets dergelijks.
p.119
Ik denk dat we beiden tot de conclusie kwamen dat we gelukkig konden zijn, en dat geluk een vorm van ongehoorzaamheid was aan het leven. Een keuze, een wel overwogen en bevochten besluit, een afspraak die je maakt met de wereld, om gelukkig te zijn. Je hebt simpelweg geen controle over wat er met je gebeurt, maar je hebt wel een keuze in de manier waarop je erop reageert. We kwamen in opstand tegen de onverschilligheid van de wereld en de schijnbaar willekeurige wreedheid.
Wat mij geholpen heeft is het besef dat verlies zoveel voorkomend is. Rouw is net zo gewoon en veelvoorkomend als liefde.
p.121
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar na de dood van Arthur ben ik in staat geraakt om over die enorme zwaarte van de rouw te stappen, en een vreugde te ervaren die volkomen nieuw voor me is. Het was alsof de ervaring van de rouw op een of andere manier mijn hart groter gemaakt heeft. Ik heb periodes van geluk ervaren, meer dan ooit tevoren, ook al was het verlies van Arthur het meest ramzalige wat me ooit is overkomen. Dit is een van de veilige geschenken die Arthur me heeft gegeven. Zijn gulheid heeft een andere mens van me gemaakt. Dat geldt ook voor (moeder) Suzie. We hebben ons nog nooit zo betrokken gevoeld bij wat we doen. Ik zeg dit allemaal heel voorzichtig en met veel voorbehoud, maar ik zég het wel, omdat er mensen zijn die denken dat er na zo'n grote catastrofe geen weg terug meer is. Dat ze nooit meer zullen lachen. Maar die weg is er, en ze zúllen weer lachen.
p.139
Veel waarvan ik dacht dat het wezenlijk was in mijn leven blijkt niet meer van toepassing te zijn. Of niet meer dezelfde waarde te hebben... Ik vermoed dat het met vrijheid te maken heeft: de vrijheid om uit de verwachtingen en beperkingen te stappen die je opgelegd worden - door jezelf en door anderen - en je uit te strekken naar de dingen die echt betekenis hebben. En ik denk dat die verwachtingen en beperkingen iets te maken hebben met het verleden en de eisen die het verleden aan je stelt.
p.140
Vaak wordt ons verteld dat ouder worden gepaard had met het verloochenen van je idealistische jongere zelf. Maar soms denk ik dat het eerder andersom is. Misschien vindt dat jongere zelf het moeilijk om zijn ware potentieel te verwezenlijken, omdat het geen idee heeft wat dat potentieel inhoudt. Dat zelf is een vormeloos ding dat vaak angstig door de wereld rent, en als een gek probeert op alle denkbare manieren iets van een zelfbewustzijn op te bouwen - Dit ben ik! Hier ben ik! Maar dan botst het is egen de tijd en het leven aan, en wordt het idee van wie je bent aan gruzelementen geslagen, in miljoenen stukjes.
En uit die stukjes ontstaat een nieuw zelf, het zelf dat jij in elkaar moet zetten. Je hoeft niet langer tijd te besteden om te ontdekken wie je bent, je bent vrij om te zijn wie je wilt, ongehinderd door de eindeloze behoeften van anderen. Je groeit uit tot de volheid van je menselijkheid, je vormt je eigen karakter, je wordt werkelijk een mens: iemand die onderdeel is geworden van het grotere geheel, en niet iemand die los staat van of overhoopligt met de wereld. Oud en vrij!
p.141
Dahmer – Soundtrack From The Netflix Series
Party Dozen - Macca The Mutt ft. Nick Cave (Official Video)
p.145
Nick Cave - Idiot Prayer
p.171
Het publiek mag nooit bepalen elke richting de artiest op gaat. Ik zeg niet met alle liefde van de wereld, maar een artiest bestaat niet om zijn of haar publiek te dienen. De artiest bestaat om het idee te dienen. Het idee is het licht dat het publiek en de artiest naar een betere plek leidt: een betere manier van in het leven staan. Dat is de belangrijkste functie van muziek. Ik denk dat muziek op de juiste wijze het hart kan be invloeden zodat we in staat zijn het beter te doen, beter te zijn. Vooral als de nummers live gespeeld worden. Op collectieve schaal kunnen we ervaren dat de muziek de gesteldheid van de luisteraar verbeterd.
Kunst heeft geen bestaansrecht als hij niet in staat is zaken te verbeteren. Ik denk dat muziek, met name live muziek, in staat is om ons bij ons hogere zelf te brengen. Op het collectieve moment van een optreden worden mensen verenigd door de muziek. Dat heeft op zich al een morele kracht. Het kan een uiterste positieve invloed hebben op mensen en op hun relatie met anderen. Onze betere zelf bestaat uit een verzameling voorbijgaande ervaringen die als spiritueel verheffen. Van die ervaringen is muziek potentieel het meest transcendent en noodzakelijk. Als het ons ontbreekt aan dit soort transcendente ervaringen, krimpen we ineen, worden we harder en onverdraagzamer.
p.173
Het verlies van mijn zoon is een voorwaarde, niet een thema. Het is een voorwaarde en als zodanig doordrenkt het alles. Mijn relatie met woorden is veranderd, dat sowieso, maar mijn relatie met alle andere dingen ook. Mijn leven wordt met een andere intensiteit geleefd. Niet de brandende intensiteit van de jeugd, maar iets anders: een soort spirituele onverschrokkenheid. Ik heb dit bij veel rouwende mensen gezien: een soort geestdrift... een heldhaftigheid, een soort roekkeloze weigering om ons neer te leggen bij de toestand van de wereld.
Ik denk dat afwezigheden iets doen met de nabestaanden. In zekere zin zijn we spookhuizen, en de afwezigheid van de overledenen verandert ons zodat we een stille maar urgente liefde voelen voor de achterblijvers, een tederheid naar de hele mensheid maar ook een besef dat onze tijd eindig is.
p.207
Op een bepaald niveau gaat het nummer 'White Elephant ' over de poging die gedaan wordt om onze geschiedenis uit te wissen. In dit geval keerr de geschiedenis terug in een nog monsterlijkere vorm. Als we deze symbolen van ons verleden gaan neerhalen, dan zorgt dat er misschien voor dat hetzelfde soort kwaad opnieuw de kop opsteekt in een nieuwe nog hevige vorm, en de gedaante aanneemt van iets wat zelfs nog sinisterder is. Uiteraard zijn er standbeelden die moeten verdwijnen, maar er lijkt sprake te zijn van een collectieve ontsporing als demonstranten in Portland een 120 jaar oud standbeeld van een eland in de fik zetten en iemand in Kopenhagen op het beroemde standbeeld Van de Kleine Zeemeermin "Racistische Vis" verft.
p.214
Natuurlijk kunnen we geen kosmisch verbond sluiten. We kunnen het niet met God op een akkoordje houden. Dat is alsof je aan de wereld vraagt om niet meer te draaien. Dus je leert om zo goed als je kunt vredecte sluiten met het besef van de dood. Je verzoent jezelf met het onontkoombare gevaar van het leven, door te erkennen dat dingen waardevol en kostbaar zijn, en door intens te genieten van de tijd die we samen hebben op deze wereld. Je leert dat liefde het bindmiddel van de wereld is.
Mijn werk is een expliciete afwijzing van cynisme en negativiteit geworden. Ik heb er simpelweg geen tijd voor. En dat bedoel ik behoorlijk letterlijk. Ik heb geen tijd voor censuur of meedogenloze veroordelingen. Voor die eindeloze cyclus van beschuldigingen. Ik heb er de tijd niet voor. Het leven is te kort om niet verwonderd te zijn.
p.225
Gebed is als een geconcentreerde manier van luisteren. Voor mij creëert gebed een stille, contemplatieve ruimte waarin de ziel aan het woord is. Voor mij is gebed niet zozeer praten met God, als wel het luisteren naar de fluisteringen van Zijn aanwezigheid - die niet van buiten komen maar, van binnenuit...
The Red hand files vertellen me onomwonden en herhaaldelijk dat we allemaal lijden. Ze vertellen me dat lijden het wezen vormt van het menselijke verhaal. Ik weet dat dit zo is, omdat ik mezelf herken in de berichten die ik ontvang - deze berichten zijn spiegels waarin ik mijn eigen pijn zie - en ik weet ook dat ik, door in contact te zijn met deze mensen, genezing vind. Volgens mij is dat heilzame van die uitwisseling wederzijds...
Ik denk dat de geest van liefde binnen deze uitwisseling bestaat, net zoals de geest van liefde, de goddelijke geest, bestaat bij een liveconcert.
p.235
Rouw had me een roekeloze energie. Rouw schonk me een gevoel van onoverwinnelijkheid waardoor ik me totaal geen zorgen meer maakte om het resultaat, een soort onbevreesde overgave aan het lot. Het allerergste was me toch al overkomen.
p.236
Arthur herinnert me eraan dat ik me niet echt hoef te conformeren aan de regels die de wereld voor mij heeft vastgesteld, want de wereld voelt chaotisch en willekeurig en onverschillig ten aanzien van wat voor regels dan ook. Als ik Arthur bij me roep en hem overal om me heen voel, als een optimistische kracht, een hoopvolle kracht, dan hoef ik niet bang te zijn. Dit is op z'n minst een overlevingsstrategie - en mensen die rouwen weten dat.
p.238
De pvatting van mensen die religie regelrecht afwijzen, omdat ze haar zien als een soort inherent kwaad, is een ontkenning van alle goede krachten die religie in zich heeft: de troost, de steun, de verlossing, de gemeenschap. Deze manier van denken brengt haar eigen leegheid met zich mee. En zoals we om ons heen zien, zoeken mensen naar alternatieve versies van religie, in het tribalisme, in hun identiteit, in politiek en, Godbetert, in bezit. Zie onze glorieuze seculiere wereld er vandaag aan toe is. Als je het mij vraagt lijkt ook dat secularisme vaak op een verstening rond een afwezigheid.
p.241
De traditionele instituten waarin mensen ooit betekenis en bevestiging zochten zijn uitgehold. Het is heel normaal dat mensen dan elders op zoek gaan naar betekenis, dat ze op zoek gaan naar verbinding of iets om bij te horen. Ironisch genoeg is de hele woke-cultuur verwant aan een fundamentalistische religieuze drijfveer. Als je erover nadenkt, dan zouden die wel eens kunnen wijzen op een onbewust verlangen om terug te keren naar een niet-seculiere samenleving.
Het lijkt alsof de autocratische ideeën over deugd en zonde weer van stal zijn gehaald en er daardoor allerlei verboden en straffen zijn ingesteld, aangevuurd door een soort morele harteloosheid die lijkt op de beroerdste elementen van de religie: de fundamentalistische, vreugdeloze, schijnheilige elementen die niets te maken hebben met barmhartigheid. Cancelen is een van de bijzondere nare wapens in haar arsenaal, die kan ontaarden in een vorm van sadisme vermomd als deugdzaamheid.
Er zit een fanatiek aspect aan het theater van de cancel-cultuur, die in wezen wraakzuchtig is. Het is een houding die verwoestende consequenties heeft voor het levensonderhoud van mensen, zelfs op hun leven zelf. En dat is niet goed.
p.272
Kunst heeft op zoveel manieren het vermogen om ons te redden. Het kan fungeren als plek van verlossing, omdat ze de potentie heeft om schoonheid terug te brengen in de wereld. En dat is in is zichzelf een manier om iets goed te maken, om ons met de wereld te verzoenen. Kunst heeft de kracht om de balans te herstellen, om onze fouten, onze zonden, te compenseren.
p.273
Met zonden bedoel ik de daden die een belediging zijn aan het adres van God of, zo je wilt, het 'goede in ons' - deze daden leven binnen in ons en als we er geen acht op slaan, dan verharden ze zich en worden ze onderdeel van ons karakter. Zonden zijn vormen van lijden die ons enorm terneervkunnen drukken en ons kunnen scheiden van de wereld. Ik heb ondervonden dat de goedheid van het werk dat we doen een verzachting hiervoor kan bieden.
p.287
De beste manier om aan zelfvergeving te werken is volgens mij dat je je leven zo inricht dat je met je dagelijkse doen en laten de wereld een aantoonbaar betere plek maakt, in plaats van een slechte plek.
p.288
In bepaalde kringen wordt het standpunt aangehangen dat je, als je de dialoog aangaat met iemand wiens opvattingen in strijd zijn met de jouwe, zuurstof zou kunnen geven aan verkeerde ideeën. Wat een schrikbarende gedachte! We moeten zoveel mogelijk praten over omstreden ideeën, voor onze eigen gezondheid en de gezondheid van de samenleving.
We zijn meer dan onze mening. Vriendschappen moeten meningverschillen kunnen overstijgen. We moeten in staat zijn te praten, fouten te maken, te vergeven en vergeven te worden. Vergeving is een wezenlijk aspect in een goede, levende vriendschap - dat we elkaar toestemming geven om het fout te hebben, dat we elkaar dat grote voorrecht gunnen.
p.291
Het is alsof we ons richting God bewegen, maar dat het tegelijkertijd de liefde van God zelf is die ons voortbeweegt.Hij is zowel de drijvende kracht als de bestemming, en Hij verblijft in de levenden en de doden.
p.300
Het idee dat we onze religieuze overtuigingen moeten verantwoorden door de praktische, rationele redenen voor te vinden, waarvan de belangrijkste is dat religie op mijn bepaalde manier heilzaam is, is neerbuigend. Dat religie goed voor ons is, in plaats van dat het gaat om iets dat puur met toewijding te maken heeft, dat in wezen draait om aanbidding. En ik weet dat die woorden - aanbidding en toewijding - bij veel mensen slecht vallen, maar voor mijn zijn dat nou juist de meest aansprekende en uitdagende aspecten van religie.
--
Boek
Over
Recensies
EN
NL
.
Video's
Alternatief
...dat eigenlijk zeer gelijkaardig is aan de getuigenis van Christophe Vekeman, met zijn boek "Tot God"
.
Muziek:
vnl. zijn toenmalige album "Ghosteen" (Nick Cave & The Bad Seeds)
--
ADDENDUM:
Het is sowieso een man met een klare kijk, o.a. op de betweterige protest-sektes.
...en jij bent duidelijk niet de enige die hier blij om is :)
--
Reacties
Een reactie posten